HAYATTA MUTLU SON OLMAZ

  Mutlu sonla biten hikayeleri sevmiyorum. Neden mi? Çünkü hiç gerçekçi gelmiyorlar. Çünkü umut gereklidir fakat aşırıya kaçarsa tehlikelidir de.
 
  İnsan her zaman dört kolla sarılamıyor hayata. Bazen sizi hayata bağlayan tek şey ince bir pamuk ipliği oluyor. Çok yorucu olur böyle anlarda hayata tutunmak. Bütün umudunuzu yitirmek üzere olduğunuzu hissedersiniz. Insanlara, hayata, kendinize.. Böyle anlarda insanın hiçbir şey yapası gelmiyor. Böyle anlarda insan kendini hayata geri itecek bir dürtüye ihtiyaç duyuyor. Bu dürtü soyut veya somut olabilir ama olmalı. Yoksa insan hayattan soğuyor. Makine gibi yaşamaya başlıyor. Sanki iş olsun diye yaşıyorlarmış gibi, hayattan haz almadan... Nazım Hikmet çok güzel özetlemiş aslında

"Küstürmeyin insanları hayata. Sonra her şeyden vazgeçiyorlar. Yaşamaktan, güzel olan her şeyden. Bir odada yalnızlığı; bir dağ başında kalmayı, bir adada mahsur kalmayı, nerede bir yalnızlık varsa onu istiyorlar. Küstürmeyin işte bazı insanları."

  Düşenin dostu olmazmış. Olmuyor. Mutsuz sonla biten her hikayenin sonunda yalnızsınız arkadaşlar. Kimin ne kadar yanınızda olması değil önemli olan. Mutsuz sonlar yalnız biter. Ama her hikayenin ardından da yenisi gelir. Çünkü hiçbir düşüş hayatın sonu değildir. Çünkü bazen daha güçlü kalkmak için düşmemiz gerekir. Çünkü hayat hep iyiye gitmez -ki öyle olsa çok sıkıcı olurdu. Hayatın heyecanı olması için ara sıra da ağlamaya göz yummalı insan. Biraz gerçekçi olmalı insan bu hayatta bir de. Bir masalın içinde yaşamadığımızı kavramalı. Çünkü masallar mutlu sonlarla biter, hayat mutsuz sonla.. Çünkü gerçekten ne yaparsak yapalım bazı hikayeler mutsuz sonla biter.