YAĞMUR

 Yağmur hep böyle hüzünlü mü yağar, yoksa ben sürekli hüzünlü olduğumdan bana mı öyle geliyor? Yağmuru hep çok sevmişimdir, nedenini bilmeden. Belki de benim mutsuzluğuma ortak olduğundan ya da gözyaşlarımı saklamama yardım ettiğinden... Yağmur hem kendim olmamda, hem de kendimi gizlememde yardımcı oluyor bana. Kimse tanımazken gerçek beni, yağmur tanıyormuş gibi geliyor. Gizledigim her duygumu, her düşüncemi gün yüzüne çıkarıyor. Hiç sahip olamayacağım bir psikolog gibi yağmur.

 Yağmurun her damlası başka bir hüznü temsil eder kanımca. Herhangi biri sizin hüznünüz olabilir ve sizin hüznünüz hiç tanımadığınız insanların üzerine düşebilir. Çünkü herkesin hüznü havada birbirine karışır. Belki de bu yüzden bazen hiç bilmediğimiz nedenlerden dolayı mutsuz hissederiz. Yağmur üzerimize başka hüzünler yağdırdığından.

 Eğer çok hüzün birikmemişse çok uzun yağmaz yağmur. Ne kadar üzülürsek o kadar yağar yağmur. Ya da ne kadar yağarsa o kadar üzülürüz. Bilemiyorum. Artık hiçbir şeyden emin olamıyorum. Ne kendimden ne de insanlardan. Sadece artık hüznüm havaya karışsın ve yağmur yağsın istiyorum.