TURGUT UYAR İLE ÖLÜME DAİR KONUŞMALAR

 

"Bu yaşamak bir şiir harikulade"

demiş şair. Haklı da aslında. Yaşamanın belirli koşullar altında gerçekten de harikulade olduğuna inanıyorum. Mesela ömrünü aşık olduğun kişiyle geçiriyorsan hayat harbiden de güzel. Yâhut hayallerini gerçekleştiriyorsan... Ama görüyorsunuz ya kuzum, hayat her zaman böyle olmuyor. Bazen insanın her şeyi bir kenara bırakıp vazgeçesi geliyor. Hayat için, yaşamak için harcadığı tüm emeği çöpe atıp ölesi geliyor. Anlıyorsunuz ya kuzum, bazen hayatı sevmek yeterli gelmiyor. Tıpkı, bazen bir insanı sevmenin onun sizinle kalmasına yetmediği gibi...

"Yaşıyorum, yaşıyorum da bitmiyor/ Bir tutam sakız oluyor ağzımda zaman.."

demiş yine aynı şair, aynı şiirinde. Bazen çok çekilmez geliyor hayat. Daralır, bunalırsınız. Hâtta sanki hiç bitmeyecekmiş gibi gelir hayat. Yâhut ömür boyu mutsuzluk, umutsuzluk timsali olarak yaşayacakmışsınız gibi gelir. Şu hayat artık bitse de gitse diye düşünürsünüz. Ama bitmez ve siz de buna alışırsınız kuzum. Çünkü hayat hem güzel yönleriyle hem de kötü yönleriyle toptan harikuladedir. Çünkü bazı şeyler zıtlıklarıyla var olur. Biri olmadan öbürü var olamaz.

"Bir ömür boyu ızdırap çektik/Ebediyet boyu çürüyeceğiz..."

demiş yine ve yine aynı şair. Hak vermelere doyamadığımın farkındayım ama gerçekten de haklı aslında. Ölüm bazen bir kurtuluştur kuzum. Ölüyoruz ve zamanın sonuna kadar çürüyoruz. Hayat bizi oradan oraya sürüklüyor. Sonra da bütün hayatımızı daracık bir tabuta sığdırıyoruz. Sevgilerimiz, sevinçlerimiz, mutsuzluklarımız, umutlarımız, vazgeçişlerimiz... Hepsini daracık bir tabuta sığdırıp göçüyoruz bu dünyadan.